Suriname
21 februari 2018 - Bigi Pan, Suriname
Hoi! Zoals jullie hebben gemerkt heb ik nog steeds geen foto's geüpload. Sorry! Ik heb het hier, ondanks dat mn coschap nog niet eens begonnen is, echt veel te druk! Daarnaast wil ik alles wat ik meemaak goed beschrijven (maar hoop tegelijk dat ik niet te langdradig ben: if so, sorry daarvoor hahaha).
Donderdag werd ik dus midden in de nacht opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Vanaf daar had ik 4 vluchten om naar Paramaribo te komen, wat nog best wel spannend was: in Panama (waar ik een uurtje had) gingen de deuren van het vliegtuig 15 min lang niet open, en in Curaçao duurde de paspoortcontrole vrij lang en moest ik met bagage en al buiten het vliegveld om rennen naar de volgende incheck. Gelukkig ging alles goed! In Paramaribo werd ik opgewacht door papa en mama, die al een paar dagen in Suriname waren. De taxichauffeur die ons naar de stad bracht praatte aan een stuk door (en had vrij directe meningen over alle verschillende culturen/afkomsten hier in Suriname), dat gaf me een interessante eerste indruk van het land.
Vrijdag werd ik wakker in Kekemba, het prachtige resort waar mn ouders verblijven. We hebben toen samen de stad wat verkend en meteen merkte ik dat veel mensen hier ontzettend behulpzaam zijn: toen mijn slipper het begaf en ik besloot om dan maar op blote voeten verder te lopen, riep iemand vanaf de overkant dat er vlakbij een schoenmaker was! 'S middags deden we een dolfijnentocht vanaf Leonsberg naar de oude plantages aan de overkant, waar ik de naam even niet meer van weet haha. Wat was dat leuk! Erg veel dolfijnen van dichtbij gezien, die in de Surinamerivier naar eten komen zoeken. De tour was ook heerlijk geregeld met allerlei lokale snacks en drankjes.
Zaterdag zijn we naar de dierentuin van Paramaribo gegaan. Onderweg kwamen we langs het hondenasiel waar Nirina graag mee wilde werken aan het sterilisatieproject, maar helaas was er geen plek meer dit jaar. Ik was best onder de indruk hoe goed alles was geregeld in het asiel, zeker in vergelijking met de dierentuin daarna: daar waren de hokken klein en vies, met beesten die er niet al te goed uit zagen. Later hoorde ik wel dat de jaguars die daar zitten, allemaal rescues zijn die bij mensen thuis zijn weggehaald!
Op zondag moesten we vroeg op, om met ons eigen autootje naar Nieuw Nickerie te rijden, een stadje helemaal in het westen, voor een tweedaagse tour op Bigi Pan, een groot meer. Dit was ongeveer 3.5 uur rijden over een lange weg met af en toe een huisje, lange stukken jungleachtige bossen en veel rijstvelden. In Nickerie was eigenlijk niet veel te beleven: door het regenachtige weer zag het er allemaal vrij somber uit, maar de nasi die we op de markt kochten was erg lekker! Vanaf het (enige) hotel in Nickerie vertrokken we naar Bigi Pan. Met een bootje voeren we door de mangrovebossen richting het huis op palen midden op het grote meer, waar we zouden overnachten. De hele tour bestond eigenlijk afwisselend uit boottochtjes op zoek naar vogels (en 's avonds ook slangen/kaaimannen) en eten. We hebben heel veel rode ibissen, reigers en flamingo's, maar ook veel roofvogels gezien!
Maandag werd ik vroeg wakker door het heerlijke geluid van de golven. Na het ontbijt maakten we nog een laatste boottochtje over heel ondiep water, tussen de dode bomen door, best spookachtig! Na een heerlijk modderbad (en daarna nog meer eten: dat bevalt me wel hier in Suriname) was het tijd om terug te gaan naar Paramaribo.
Dinsdag was een rustig dagje in Kekemba. Lieke was die nacht in Suriname aangekomen en kwam langs om ook van het zwembad te genieten (en de luiaard te bekijken die we vanaf het resort in de bomen konden zien zitten!)
Woensdag moesten Lieke en ik om 8.00 in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo zijn om onze papieren in te leveren. Wat een chaos! Er zijn zo veel verschillende gebouwen dat we 20 minuten hebben rondgelopen. Toen we eindelijk de goede persoon hadden gevonden moesten we nog heel veel stappen ondernemen (mrsa test eerst aanvragen, ergens anders betalen, en in weer een ander gebouw laten afnemen, nog een keer terug naar het eerste gebouw, en langs de seh voor een rondleiding). Helaas werd onze mrsa uitslag uit Nederland niet geaccepteerd en mochten we de maandag er na dus nog niet beginnen. De rest van de dag hebben we dingen geregeld als fiets ophalen, simkaart kopen, supermarkt zoeken, onze nieuwe kamers in ons huisje in de Engelslootstraat inrichten en de stad een beetje verkennen (en onze eerste echte roti eten!)
Donderdag wilden we fietsen naar de Vreemdelingendienst waar we ons visum moesten verlengen: volgens Google 5 minuten fietsen, in werkelijkheid 45 minuten langs een drukke gevaarlijke weg (zonder fietspad uiteraard) door de stromende regen haha. Eenmaal aangekomen bleek het systeem plat te liggen en konden we dus weer naar huis :p 'S avonds gingen we naar Café loco, om WeiWei nog even te meeten in haar laatste week stage. Mila hebben we daar helaas niet meer gezien omdat die al terug naar Nederland moest.
Vrijdag waren we van plan om te gaan shoppen, maar aangezien het Chinees nieuwjaar was, was alles in de stad gesloten. Dan maar een dagje chillen, dachten we: dat is niet gelukt! Korte versie: door miscommunicatie en onenigheid zijn we naar een ander appartement verhuisd. Voor wie het intetessant vindt volgt de lange versie hieronder haha. Tussen de chaos door hebben we gelukkig nog wel, ondanks de nationale vrije dag, een tour naar Brownsberg voor het weekend kunnen boeken! Dit was namelijk door alle diensten het enige weekend dat Lieke en ik samen een 2daagse tour konden boeken.
Morgen gaat het coschap toch echt beginnen, en omdat mijn wekker op 5.45 staat en ik echt moet gaan slapen, zal ik binnenkort weer tijd vrij moeten maken om te schrijven over Brownsberg, ons nieuwe huis en de eerste coschapdagen!
De uitgebreide versie over het huis haha:
Toen ik vrijdag nietsvermoedend wakker werd, waren er 4 nieuwe meisjes in ons huis aangekomen, maar er bleken nog maar 3 kamers vrij te zijn. Onze huisbaas Robbie (een vrij rare en onduidelijke vent, die ons over alles de verantwoordelijkheid gaf, zelfs het feit dat er maar 1 sleutel voor 2 personen was en dat het doucheputje verstopt was door de vorige bewoners) kwam uitleggen dat wij in de verkeerde kamers geplaatst waren en moesten verhuizen naar de twee kamers onder zijn huis (dat bleek vrij vies te zijn, zonder huisgenoten, zonder warm water en gas). Zoals jullie je misschien kunnen herinneren hadden we al veel mailcontact gehad over of we warm water in ons huis konden krijgen en waren we dus niet blij met deze verhuizing. Robbie vond dat hij zich als huisbaas nergens mee hoefde te bemoeien en liet het aan ons onderling over wie er moest verhuizen (heel handig, want de nieuwe meisjes wilden natuurlijk ook niet opsplitsen), en na (helaas wat onvriendelijk) contact met stagehuisvesting bleek toch echt dat wij moesten verhuizen. Na nog een paar keer overleg hebben we gelukkig met stagehuisvesting kunnen regelen om naar een heel ander huis met andere huisbaas te verhuizen, want hoewel we alle rare acties en afspraken van Robbie best konden hebben (je bent immers in Suriname, waar alles een beetje anders gaat), waren we het na dit gedoe wel helemaal zat... Ook zagen we die vieze kamers onder zijn huis helemaal niet zitten, want dat zou ook betekenen dat we in zijn huis zouden moeten douchen! Gelukkig bevalt het nieuwe huis goed, maar daarover later meer! Nu is het tijd om te slapen ;)
Donderdag werd ik dus midden in de nacht opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Vanaf daar had ik 4 vluchten om naar Paramaribo te komen, wat nog best wel spannend was: in Panama (waar ik een uurtje had) gingen de deuren van het vliegtuig 15 min lang niet open, en in Curaçao duurde de paspoortcontrole vrij lang en moest ik met bagage en al buiten het vliegveld om rennen naar de volgende incheck. Gelukkig ging alles goed! In Paramaribo werd ik opgewacht door papa en mama, die al een paar dagen in Suriname waren. De taxichauffeur die ons naar de stad bracht praatte aan een stuk door (en had vrij directe meningen over alle verschillende culturen/afkomsten hier in Suriname), dat gaf me een interessante eerste indruk van het land.
Vrijdag werd ik wakker in Kekemba, het prachtige resort waar mn ouders verblijven. We hebben toen samen de stad wat verkend en meteen merkte ik dat veel mensen hier ontzettend behulpzaam zijn: toen mijn slipper het begaf en ik besloot om dan maar op blote voeten verder te lopen, riep iemand vanaf de overkant dat er vlakbij een schoenmaker was! 'S middags deden we een dolfijnentocht vanaf Leonsberg naar de oude plantages aan de overkant, waar ik de naam even niet meer van weet haha. Wat was dat leuk! Erg veel dolfijnen van dichtbij gezien, die in de Surinamerivier naar eten komen zoeken. De tour was ook heerlijk geregeld met allerlei lokale snacks en drankjes.
Zaterdag zijn we naar de dierentuin van Paramaribo gegaan. Onderweg kwamen we langs het hondenasiel waar Nirina graag mee wilde werken aan het sterilisatieproject, maar helaas was er geen plek meer dit jaar. Ik was best onder de indruk hoe goed alles was geregeld in het asiel, zeker in vergelijking met de dierentuin daarna: daar waren de hokken klein en vies, met beesten die er niet al te goed uit zagen. Later hoorde ik wel dat de jaguars die daar zitten, allemaal rescues zijn die bij mensen thuis zijn weggehaald!
Op zondag moesten we vroeg op, om met ons eigen autootje naar Nieuw Nickerie te rijden, een stadje helemaal in het westen, voor een tweedaagse tour op Bigi Pan, een groot meer. Dit was ongeveer 3.5 uur rijden over een lange weg met af en toe een huisje, lange stukken jungleachtige bossen en veel rijstvelden. In Nickerie was eigenlijk niet veel te beleven: door het regenachtige weer zag het er allemaal vrij somber uit, maar de nasi die we op de markt kochten was erg lekker! Vanaf het (enige) hotel in Nickerie vertrokken we naar Bigi Pan. Met een bootje voeren we door de mangrovebossen richting het huis op palen midden op het grote meer, waar we zouden overnachten. De hele tour bestond eigenlijk afwisselend uit boottochtjes op zoek naar vogels (en 's avonds ook slangen/kaaimannen) en eten. We hebben heel veel rode ibissen, reigers en flamingo's, maar ook veel roofvogels gezien!
Maandag werd ik vroeg wakker door het heerlijke geluid van de golven. Na het ontbijt maakten we nog een laatste boottochtje over heel ondiep water, tussen de dode bomen door, best spookachtig! Na een heerlijk modderbad (en daarna nog meer eten: dat bevalt me wel hier in Suriname) was het tijd om terug te gaan naar Paramaribo.
Dinsdag was een rustig dagje in Kekemba. Lieke was die nacht in Suriname aangekomen en kwam langs om ook van het zwembad te genieten (en de luiaard te bekijken die we vanaf het resort in de bomen konden zien zitten!)
Woensdag moesten Lieke en ik om 8.00 in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo zijn om onze papieren in te leveren. Wat een chaos! Er zijn zo veel verschillende gebouwen dat we 20 minuten hebben rondgelopen. Toen we eindelijk de goede persoon hadden gevonden moesten we nog heel veel stappen ondernemen (mrsa test eerst aanvragen, ergens anders betalen, en in weer een ander gebouw laten afnemen, nog een keer terug naar het eerste gebouw, en langs de seh voor een rondleiding). Helaas werd onze mrsa uitslag uit Nederland niet geaccepteerd en mochten we de maandag er na dus nog niet beginnen. De rest van de dag hebben we dingen geregeld als fiets ophalen, simkaart kopen, supermarkt zoeken, onze nieuwe kamers in ons huisje in de Engelslootstraat inrichten en de stad een beetje verkennen (en onze eerste echte roti eten!)
Donderdag wilden we fietsen naar de Vreemdelingendienst waar we ons visum moesten verlengen: volgens Google 5 minuten fietsen, in werkelijkheid 45 minuten langs een drukke gevaarlijke weg (zonder fietspad uiteraard) door de stromende regen haha. Eenmaal aangekomen bleek het systeem plat te liggen en konden we dus weer naar huis :p 'S avonds gingen we naar Café loco, om WeiWei nog even te meeten in haar laatste week stage. Mila hebben we daar helaas niet meer gezien omdat die al terug naar Nederland moest.
Vrijdag waren we van plan om te gaan shoppen, maar aangezien het Chinees nieuwjaar was, was alles in de stad gesloten. Dan maar een dagje chillen, dachten we: dat is niet gelukt! Korte versie: door miscommunicatie en onenigheid zijn we naar een ander appartement verhuisd. Voor wie het intetessant vindt volgt de lange versie hieronder haha. Tussen de chaos door hebben we gelukkig nog wel, ondanks de nationale vrije dag, een tour naar Brownsberg voor het weekend kunnen boeken! Dit was namelijk door alle diensten het enige weekend dat Lieke en ik samen een 2daagse tour konden boeken.
Morgen gaat het coschap toch echt beginnen, en omdat mijn wekker op 5.45 staat en ik echt moet gaan slapen, zal ik binnenkort weer tijd vrij moeten maken om te schrijven over Brownsberg, ons nieuwe huis en de eerste coschapdagen!
De uitgebreide versie over het huis haha:
Toen ik vrijdag nietsvermoedend wakker werd, waren er 4 nieuwe meisjes in ons huis aangekomen, maar er bleken nog maar 3 kamers vrij te zijn. Onze huisbaas Robbie (een vrij rare en onduidelijke vent, die ons over alles de verantwoordelijkheid gaf, zelfs het feit dat er maar 1 sleutel voor 2 personen was en dat het doucheputje verstopt was door de vorige bewoners) kwam uitleggen dat wij in de verkeerde kamers geplaatst waren en moesten verhuizen naar de twee kamers onder zijn huis (dat bleek vrij vies te zijn, zonder huisgenoten, zonder warm water en gas). Zoals jullie je misschien kunnen herinneren hadden we al veel mailcontact gehad over of we warm water in ons huis konden krijgen en waren we dus niet blij met deze verhuizing. Robbie vond dat hij zich als huisbaas nergens mee hoefde te bemoeien en liet het aan ons onderling over wie er moest verhuizen (heel handig, want de nieuwe meisjes wilden natuurlijk ook niet opsplitsen), en na (helaas wat onvriendelijk) contact met stagehuisvesting bleek toch echt dat wij moesten verhuizen. Na nog een paar keer overleg hebben we gelukkig met stagehuisvesting kunnen regelen om naar een heel ander huis met andere huisbaas te verhuizen, want hoewel we alle rare acties en afspraken van Robbie best konden hebben (je bent immers in Suriname, waar alles een beetje anders gaat), waren we het na dit gedoe wel helemaal zat... Ook zagen we die vieze kamers onder zijn huis helemaal niet zitten, want dat zou ook betekenen dat we in zijn huis zouden moeten douchen! Gelukkig bevalt het nieuwe huis goed, maar daarover later meer! Nu is het tijd om te slapen ;)
Nu aan het echte werk, veel succes en plezier!