Suriname 2

Oeps, inmiddels is mijn laatste blog ruim zes weken geleden. Ons coschap zit er al inmiddels dus al weer op! Ik heb het hier veel te druk gehad met stage, andere leuke dingen doen of uitrusten, om te schrijven over alles wat ik meemaak. Het zal lastig zijn om alles wat ik afgelopen weken heb meegemaakt in 1 blog samen te vatten, maar ik zal mn best doen haha.
Eerst meer over onze verhuizing en eerste tripje samen! Die chaotische vrijdag mochten Lieke en ik eerst even het nieuwe huisje in de Prinsessestraat bekijken voordat we iets zouden besluiten. Wat een andere sfeer hing daar! Cindy, de huisbaas, maakte zich meteen zorgen over het feit dat de gordijnen die ze net had gewassen nog niet opgehangen waren en dat er nog schoongemaakt moest worden. Wat ons betreft was alles in het huisje goed geregeld, het zag er mooi en verzorgd uit, Cindy was super aardig en de straat voelde een stuk minder afgelegen en verlaten aan dan de Engelslootstraat. We mochten meteen die avond daar slapen en dat deden we dan ook graag!
Op zaterdag vetrokken Lieke en ik naar t Vat, de verzamelplaats voor ons tripje naar Brownsberg en het Brokopondo stuwmeer. Vanaf daar reden we in een busje richting het binnenland, tussendoor kregen we nog een heerlijk ontbijtje van bakabana's (gebakken banaan) en loempia's met kouseband. Om op Brownsberg te komen reden we eerst door een transmigratiedorpje (waar iedereen die vroeger op de plek van het Brokopondo woonde naartoe moest verhuizen) en vervolgens ongeveer drie kwartier over de meest hobbelige weg die je je maar kunt voorstellen, met diepe oranje modderkuilen na de hevige regenbuien in het regenwoud. Vanaf de top van Brownsberg hadden we een prachtig uitzicht over het mistige Brokopondo meer. Daar kregen we een lokale gids die met ons de hike naar de watervallen in het regenwoud zou doen. Dit was een ontzettend aardige maar wat lastig te begrijpen man omdat hij nauwelijks Nederlands sprak, en na een halfuurtje lopen gaf hij onze groep de keus tussen twee watervallen: de kleine zou 2 uur lopen zijn, de grote 8 km haha. Dat was nogal vaag en moeilijk te vergelijken, en we besloten maar gewoon voor de grote te gaan. Na ongeveer een uur waren we al bij de waterval! Omdat de inschattingen van onze gids niet helemaal leken te kloppen besloten we om dan ook nog maar naar de kleine waterval te lopen. Dit bleek maar 10 minuutjes lopen te zijn, dus we zijn blij dat we ook die wandeling hebben gedaan! Wat een ervaring om eens in een echte jungle te lopen, aapjes te spotten, alle geluiden te ervaren en de bijbehorende flinke regenbuien te trotseren. Daarna reden we naar het Brokopondo meer waar we op Stoneiland zouden overnachten. De volgende dag gingen we met een korjaal naar een klein eilandje waar we brulapen en een ontzettend schattige baby luiaard van heel dichtbij hebben gezien. Na dit heerlijke weekendje kwamen we voldaan terug in ons nieuwe huisje, waar de frisse gordijntjes al voor ons klaar lagen.
Omdat onze mrsa uitslag nog niet bekend was, zou ons coschap pas woensdag beginnen. Dat gaf ons tijd om maandag lekker te gaan shoppen met papa en mama, wat er vrijdag door de chaos (en Chinees nieuwjaar) niet van gekomen was.
Die woensdag ging ons coschap dan toch echt beginnen. Wat hebben we daar veel meegemaakt! De sfeer is er erg anders dan in Nederland. Als je artsen, verpleegkundigen of ander personeel ontmoet, moet je je echt een beetje onderdanig opstellen om hun 'goedkeuring' te krijgen. Vooral de omgang met de verpleging is hier af en toe een uitdaging. Als je je niet netjes hebt voorgesteld (wat best wel eens gebeurt als je op een nieuwe afdeling begint waar ontzettend veel mensen tegelijk werken) weigeren ze soms om je te helpen. Nadat je je excuses aanbiedt en je alsnog voorstelt, zijn ze dan meestal toch heel erg aardig en behulpzaam. Ook toen ik een keer niet meteen reageerde op een opmerking omdat ik in volle concentratie bezig was met bloed prikken, was de zuster beledigd en niet meer van plan om me daarna te helpen, totdat ik heel (heel) uitgebreid mijn excuses aan had geboden: daarna was ze poeslief! Nadat ik de meeste broeders en zusters wat beter kende was het allemaal wat gemakkelijker (en zeker ook gezelliger), maar het was nog steeds af en toe lastig om mee om te gaan. Ook de patiëntenzorg gaat hier wel wat anders dan in Nederland. Ik verbaasde me wel eens hoe defensief er uitgebreid lab onderzoek en beeldvorming wordt ingezet zonder duidelijke indicatie. Maar ook andersom worden er wel eens dingen weggewuifd door seh artsen terwijl ik zelf meer onderzoek zou willen doen of patiënten tenminste langer zou willen observeren, omdat ik de casus dan erg onduidelijk vind of de patiënt toch wel erg ziek vind. Ook is er niet altijd consensus tussen de verschillende artsen: er wordt meer op basis van ervaring gewerkt dan met protocollen, zo heb ik bijvoorbeeld bij bijna elke casus met obstipatie een ander beleid moeten voeren..
Qua casuïstiek varieert het hier van huisartsenklachten die midden in de nacht naar de seh komen tot echt acuut levensbedreigende dingen. Er wordt niet eerst aan de telefoon getrieerd zoals meestal in Nederland gebeurt. Mensen lopen gewoon aan of komen met een (onduidelijk) briefje van de huisarts. Wat me vooral opvalt is dat er ontzettend veel trauma's binnenkomen (vooral aanrijdingen, waardoor je natuurlijk weer met een gerust hart in de taxi of op de fiets stapt na je dienst) en mishandelingen (huiselijk geweld, maar ook veel overvallen/berovingen op straat). Zelf heb ik behoorlijk wat uiteenlopende dingen gezien, ik heb voor het eerst zelf gereanimeerd (wat was dat ontzettend heftig), goed geoefend met infusen prikken, veel kunnen hechten, oplossingen moeten vinden voor taalbarrières en ik ben mee geweest met de ambulance. Het was erg vermoeiend (onder andere door het drukke dienstschema) maar ook ontzettend leerzaam en leuk om mee te maken!
Omdat Lieke en ik veel verschillende diensten hadden konden we niet altijd veel samen doen tijdens het coschap. Gelukkig kregen we na twee weken een nieuw huisgenootje (Annelise) en afgelopen week nog twee (Annika en Annejes), waardoor we niet al te vaak alleen thuis zaten. Uiteindelijk hebben we toch nog veel leuke dingen samen kunnen doen: dagjes naar het zwembad, een dagje naar Fort Zeelandia, een dag fietsen naar de plantages (bijna 50 km!) en vooral ook veel genieten van het heerlijke eten in Suriname. Met Annelise ben ik nog naar Holi Phagwa geweest, een hindoestaans feest waarbij heel Paramaribo feest viert en met gekleurd poeder gooit. Door alle drukke diensten waren we niet veel uit geweest. Na mijn laatste dienst, samen met Nicolette, werd zij opgehaald door haar huisgenootjes en kon ik mee op de partybus en naar de Havana: toch iets wat je wel meegemaakt moet hebben in Suriname!
Nadat Lieke en ik klaar waren met ons coschap was het tijd voor nog wat tripjes. We zijn afgelopen weekend met Annelise naar Galibi geweest waar we konden genieten van het paradijs met wit strand, overstaken voor een bezoekje aan Frans Guyana voor een oude gevangenis en een grote markt, en 's avonds zijn we op zoek gegaan naar schildpadden. Die hebben we (met prachtige volle maan) gelukkig genoeg kunnen zien, zelfs een die eieren aan het leggen was! De dag nadat we terug kwamen leek helaas de regentijd voortijdig begonnen te zijn, waardoor ons geplande dagje zwembad vervangen kon worden door zwemmen in onze eigen tuin. Die laag water resulteerde ook meteen in een kakkerlakkenplaag in huis, die we met zn vieren hebben moeten trotseren (Lieke was inmiddels met haar ouders mee verhuisd naar Kekemba, het resort waar ik mijn eerste dagen in Suriname had doorgebracht met mijn ouders).
Daarna was het tijd voor onze laatste trip samen: de Fredberg! Op het moment dat ik dit schrijf lig ik in een hangmat na een nacht slapen in het basiskamp. Gisteravond hebben we in de jungle veel kikkers, een schorpioen en een vogelspin gezien, en de brulapen hebben zich goed laten horen. Na de lunch gaan we met onze gids de Fredberg beklimmen, waar we zullen overnachten en morgen gaan we dan op weg naar een grot voor onze laatste overnachting in een hangmat.

Op dit moment ben ik weer terug in Paramaribo en terwijl ik nog aan het nagenieten ben van de geweldige jungle (waar we nog prachtige uitzichten hebben gehad, een supermooie sterrenhemel hebben gezien, en nog aapjes, slangen, een hert en een verse pootafdruk van een jaguar hebben gespot) moet ik helaas nu toch echt alles gaan inpakken voor de terugreis naar Nederland. Wat een geweldige reis is dit geweest!